VIXX Rozdział V

Ken pichcił coś w kuchni, a Hyuk oprowadzał mnie po całym mieszkaniu. Byliśmy w ich pokoju sypialnianym, kiedy usłyszeliśmy huk z salonu. Spojrzeliśmy na siebie i pobiegliśmy tam. Przy drzwiach siedzieli N, Ravi i HongBin, zdyszani, ledwo co oddychali.

Misja … wykonana. - wysapał N biorąc co chwilę głębokie wdechy. Ravi wstał i podszedł do mnie z papierową torbą. Ukłonił się i podał mi ją.

-Nie wiedzieliśmy, jaki … masz rozmiar. - powiedział HongBin i w tym samym momencie cała trójka zlała się czerwonym rumieńcem ze wstydu.

Ja tylko przytaknęłam, nie wiedziałam, czy śmiać się, czy płakać, śmianie się z nich byłoby trochę chamskie, ale … nie wytrzymałam i wybuchłam śmiechem. Śmiałam się i śmiałam, nie mogłam się uspokoić. Wszyscy spojrzeli się na mnie zaskoczeni.

-Przepraszam – wymamrotałam między jednym, a drugim wybuchem śmiechu. Padłam na podłogę i siedziałam na niej śmiejąc się cały czas.

-Ona umie się śmiać – powiedział zaskoczony Leo.

-Widzisz Leo, jesteście podobni. Ty też potrafisz się uśmiechać, a za często tego nie robisz – powiedział Hyuk poklepując mnie po plecach.

-Nie dobra, trzeba się ogarnąć – mamrotałam do siebie po polsku. Wtedy chłopaki jeszcze mocniej rozszerzyli oczy ze zdziwienia. Zbyt szybko przyzwyczaili się do tego, że mówię po koreańsku.

-Dobra, koniec. Wszyscy się uspokoić. Kolacja gotowa. - powiedział Ken i zagonił nas wszystkich do kuchni.

Po kolacji graliśmy w kamień, papier, nożyce grając o kolejność korzystania z toalety. Nie udało mi się, bo byłam trzecia od końca, ale zawsze coś. Usiadłam na sofie i przejrzałam, co też mi oni tam kupili.

Nie no fajnie, bielizna, szczoteczka do zębów, jakiś krem … ale w czym ja będę spać? Ravi obserwował mnie z kąta, zauważył moją minę i spytał się:

-Coś nie tak?

-Nie no wszystko jest ok, ale …

-Ale...?

-Ale w czym ja będę spać.

-O cholera. Zapomnieliśmy o tym. To … może ... hmm … może dam ci coś z moich ciuchów. Obiecuję ci, że jutro zabiorę cię na zakupy i kupisz sobie ciuchy i wszystko co potrzebujesz, ok? A teraz choć.

Podszedł do mnie, chwycił za rękę i zaprowadził do pokoju. Staną przed jakąś szafą i ją otworzył.

-Wiem, niezły bałagan. Ale gwarantuję ci, że wszystko tu jest czyste. Haha! Wybierz sobie coś do spania.

Patrzyłam w tą szafę i nie wiedziałam co mogę wziąć, a czego nie. Chwyciłam za pierwszy lepszy t-shirt, podziękowałam i wyszłam. Usiadłam z powrotem za sofie i zaczęłam rozmyślać. „W końcu jestem w VIXX dopiero od paru godzin, to jednak nie zmienia faktu, że kiedyś myślałam, że dostanę palipitacji serca jak tylko zobaczę ich na drugiej stronie ulicy. A teraz? Stoję przy którymś z nich i myślę tylko – równo oddychaj, skup się na oddechu, nie zapomnij oddychać- jej, jak jak ciężko jest się przełożyć z megafanki na członka zespołu ...”

-Hari, twoja kolej! - krzyknął Ken.

Poszłam do łazienki, stałam pod tym prysznicem i niby leciała lodowata woda, a miałam uczucie jakby lał się na mnie wrzątek.

-Będę musiała kupić nową farbę, bo ta już spływa - mruknęłam pod nosem, patrząc na niebieską ciecz spływającą po kabinie. Wyszłam. - Cóż za szczęście. Dali mi niebieskie ręczniki – znów mówiłam do siebie. Albo pomyśleli, że moja farba może zabarwić, ręczniki, albo zrobili to przypadkowo. Mniejsza z tym.

Osuszyłam ciało. I wskoczyłam w koszulkę Ravi'ego. Pachniała nim. Zaciągnęłam się tym zapachem. Hari, świrujesz. Przejrzałam się w lustrze, rozwiesiłam moje ręczniki i wyszłam.

-Hyuk! Twoja kolej! -wrzasnęłam i poszłam do N.

-N?

-Słucham?

-Gdzie ja będę spać?

-Leo miał ci rozłożyć to łóżko w salonie. Nie zrobił tego? - pokręciłam głową. -Leo! - wydarł się.

Po chwili Leo wszedł do pokoju:

-Co chciałeś, właśnie rozkładałem łóżko.

-Aaaa, no to już nic.

-Czasami trudno cię zrozumieć N. -mruknął Leo na odchodnym.

-Czemu on jest taki ponury? - spytałam.

-Najwyraźniej dzisiaj ma zły dzień i mało spał. Jutro będzie normalny. Może dalej będzie mało mówił, ale będzie normalny.

-Aha. -szepnęłam i wyszłam. Poszłam do salonu i wtedy Leo ścielił mi łóżko. Podeszłam do niego.

-Pomóc jakoś? - spytałam.

-Nie trzeba. - odpowiedział i kontynuował.

Przysiadłam sobie obok stołu i jak debil patrzyłam się na niego, bo nie wiedziałam co mówić. Jak skończył tylko podziękowałam mruknął coś i sobie poszedł.

-Ok.- szepnęłam. - Dobranoc! - wrzasnęłam na całe mieszkanie i każdy po kolei mi odpowiadał.

CIĄG DALSZY NASTĄPI ....
<<<Dalej

Wstecz>>>

Hari ♥