"Co Ty wygadujesz?"

Kontynuacja: "Umm... Przepraszam"

- Skąd znasz moje imię? - patrzyłaś na niego w głębokim szoku. - Ahh... Pewnie jesteś chłopakiem _^_^_, miło mi się poznać. Jestem jej przyjaciółką.
- ___... Co Ty wygadujesz?
- Nie jesteś jej chłopakiem? Ojj... no to przepraszam... - potarłaś nerwowo kark. - Więc ten.. skoro nie jest to prawdą to powiesz mi gdzie tak właściwie jestem?
- W moim mieszkaniu - chłopak patrzył się na Ciebie w osłupieniu.
- Aaaaha... Dlaczego?
- DaeHyun zabrał Cię ze szpitala i nie miał Cię gdzie schować dlatego przyniósł Cię do mnie...
- Kto?
- Daehyun...
- Ale kto to jest?
- Cholera... Kiwaj głową jeśli kojarzysz, ok?
- Dobrze.
- Dobra więc... Mnie nie znasz, DaeHyuna też nie kojarzysz... HimChan... - patrzył na Ciebie wyczekująco, ale tylko się skrzywiłaś i pokręciłaś przecząco głową. - Zelo... - nic. - No dobra, ale YoungJae na pewno musisz pamiętać...
- Kogo?
- Kur... - zerwał się z miejsca i zaczął wybierać czyjś numer w telefonie.

***

- Na prawdę nas nie pamiętasz?

- A kim jesteście, żeby miała Was pamiętać?

- Ranisz kobieto, ranisz... - szepnął beznamiętnie HimChan patrząc prosto na Ciebie. 

- Umm... w ogóle dlaczego mówimy w takim języku?

- Bo jesteśmy w Korei, jasne? - DaeHyun zerwał się z miejsca i zaczął przechadzać się z kata w kąt.

- W... Korei? Co ja tu robię? 

- Pakujemy ją w samochód i zawozimy do szpitala. Nie wytrzymam tego. Ona kompletnie nic nie pamięta. 

JongUp dał Tobie jakieś ciuchy, bo cały czas byłaś w szpitalnym wdzianku. Zjedliście śniadanie i władowaliście się do samochodu. Czułaś się strasznie niezręcznie między czterema nieznajomymi chłopakami na domiar złego musiałaś jeszcze między nimi siedzieć. 

- Wiem! - krzyknął Zelo. Wszyscy się poderwali nerwowo, wręcz wystraszeni jego nagłym ożywieniem. - Pierwszy pocałunek. Z kim? Gdzie? Kiedy? - wpatrywał się w Ciebie najwyraźniej oczekując odpowiedzi. 

- A-ano... To jest...z YongGuk'iem, w piaskownicy jak byliśmy małymi bachorami. 

- Uuuuu... - HimChan i DaeHyun ryknęli jednocześnie. - Tym nam się nie chwalił. Nie mówił, że już tak długo się znacie.

- Znacie Bang'a? - nie mogłaś uwierzyć w to co mówią. On na prawdę tu jest. Tak bardzo się za nim stęskniłaś. 

- Nie taki pocałunek - jęknął Zelo potrząsając lekko Tobą. - Chodzi mi o prawdziwy pocałunek, nie jakiś buziak z małym dzieciakiem. 

- N-nie miałam... - zarumieniłaś się lekko i schowałaś twarz w dłoniach. 

- Może jak YoungJae jeszcze raz przyrżnie w nią samochodem to jej się przypomni...

- CO?! - wrzasnęłaś patrząc z niedowierzaniem na JongUp'a. 

*YoungJae* 

Byłem już wszędzie, dosłownie wszędzie. W każdym Seoul'skim szpitalu, jej domu, w mieszkaniu każdej osoby z klasy i nic. Ślad po niej zaginął jakby wyparowała w powietrze.  Wzdrygnąłem się gdy telefon w mojej kieszeni zawibrował.
- Yoboseyo?
- YoungJae? Przyjeżdżaj  natychmiast do szpitala!
- Po co...
- Rusz się mamy ___.
- Co?!
Rozłączyłem się, chwyciłem kluczyki i wybiegłem z mieszkania. Jakim cudem oni ją znaleźli? Gdzie ją znaleźli? Cholera, przekopałem cały Seoul i nic... Z resztą skąd wiedzieli, że zniknęła? Ja z pewnością nic im o tym nie wspominałem... Może Bang? Tak, to całkiem możliwe. Z resztą gdzie on teraz może być. Może też teraz pędzi do szpitala. Muszę być przed nim.
Droga rowerem w cale nie zajęła mi wiele czasu, udało mi się ominąć dosyć groźnie wyglądające korki na ulicach. Nie zważając na to co stanie się z moim rowerem pchnąłem go pod ścianę i wbiegłem do szpitala. Na plastikowych krzesłach siedziała cała czwórka i ona. Nie wierzę... Po moich policzkach spłynęły pojedyncze łzy. Przebudziła się...
Podbiegłem do niej i mocno przytuliłem.
- ____. Tak bardzo za Tobą tęskniłem...
- Oh.. Emm...
- Myślałem, że już z tego nie wyjdziesz...
- Możesz mnie puścić? - szepnęła.
Oddaliłem ją od siebie na długość ramienia i spojrzałem jej w oczy.
- Co się stało?
Mój szok był niemalże nie do opisania. Patrzyłem na nią w zakłopotaniu, a ona wciąż milczała.
- Stary... Ona straciła pamięć... - DaeHyun podszedł do mnie powoli. Ręce opadły mi bezwładnie. Straciła pamieć? Jakim cudem? Jak? Czułem jak moje serce rozbija się na jeszcze drobniejsze kawałeczki. Ile może nie pamiętać? Dlaczego w ogóle to się stało...
- YongGuk Oppa~! - dziewczyna pisnęła i poleciała w kierunku wyjścia. Uwiesiła się na jego szyi gruchocząc jakieś słodkie słówka. Bang wyglądał na zszokowanego, mino to objął ją i tulił do siebie. Od środka zżerała mnie zazdrość. Nie tak to miało wszystko wyglądać. Do mnie miała się tak tulić. Ugh... Pełen frustracji kopnąłem stojący bok śmietnik.
- Ej..ej..ej.. YoungJae...
- Zostaw mnie! - warknąłem na HimChan'a i wybiegłem ze szpitala od razu wsiadając na rower.
Jakim cudem jego pamięta, a mnie nie. Przed wypadkiem wspomnienia o nim widziała jak przez mgłę, ba, mało tego musiała sobie wszystko przypominać, a teraz... Aich... Chincha... Pomyśleć, że to wszystko przeze mnie...

<<<Dalej

Wstecz>>>

Hari ♥